wordify
bokmålsordboka
døyt
SUBSTANTIV
Av nederlandsk duit ‘liten koppermynt’
døye
VERB
Av lavtysk dogen ‘utholde’; beslektet med duge
lide, li, gjennomgå
De måtte døye mye vondt
døyve
VERB
Norrønt deyfa ‘gjøre døv’
Gjøre svakere, mildere eller mindre; svekke, dempe, lindre
Døyve sulten
Døyve sorgen
Døyve brannen
De døyvet skuffelsen
Medikamenter som døyver smertene
Brukt som adjektiv
Rusen hadde en døyvende virkning
Døyve ned
Dempe
Døyve ned sansene
Gjøre uskarp
Døyve eggen på et våpen
Gjøre medgjørlig; stagge
Ingen greide å døyve henne
døyve ned
Dempe
Døyve ned sansene
Se: døyve
nynorskordboka
døy
VERB
Norrønt deyja; samanheng med daud
Slutte å leve
Døy av hjarteinfarkt
Døy ein naturleg død
Døy frå familien
Ho døydde i går
Han døydde ung
Blomstrane har døydd i tørken
Halde på å døy av redsle
Ikkje døy i synda
Ikkje sleppe utan straff
Eg let deg ikkje døy i synda!
Slutte å vere til; ta slutt; kverve
ætta døyr ut
Lyden døydde bort
Minnet om han skal aldri døy
døypefat
SUBSTANTIV
fat i døypefont
Det gamle døypefatet er i sølv
døypar
SUBSTANTIV
Av døype
Person som døype
Feire sankthans til minne om døyparen Johannes
døying
SUBSTANTIV
Det å døy
Samla mengd dødsfall i eit visst tidsrom i høve til ei folkemengd eller ein dyrepopulasjon; dødelegheit
Ein alvorleg sjukdom som gjev høg døying