wordify
bokmålsordboka
duge
VERB
Norrønt duga; beslektet med dyd og dyktig
Være til virkelig nytte; være dugende
Dette duger ikke
Duge til noe
Gi hjelp som duger
Være flink eller sterk nok; være god for
La ham vise hva han duger til
Hun duger ikke til den slags arbeid
dugelig
ADJEKTIV
dyktig; skikket
En dugelig arbeidskar
Han er lite dugelig til tungarbeid
rikelig, stor
En dugelig niste
Brukt som adverb
Det kom dugelig med regn
dugende
ADJEKTIV
Presens partisipp av duge
dyktig; dugelig
En dugende kar
tilstrekkelig; rikelig
I dugende stand
Brukt som adverb
Dugende varmt
nynorskordboka
duge
VERB
Norrønt duga; samanheng med dyd og dyktig
Vere brukande, gagne; vere dugande
Dette duger ikkje stort
Treet duger ikkje til vyrke
Vere flink eller sterk nok, vere før
Duge til jobben
greie, kunne
Han dugde ikkje teie lenger
dugeleggjere, dugleggjere
VERB
Refleksivt:
Dugeleggjere seg
Gjere seg skikka til eit arbeid eller liknande; kvalifisere seg
dugeleg, dugleg
ADJEKTIV
dyktig, dugande; skikka
Ein dugeleg handverkar
rikeleg, svær, stor
Ein dugeleg porsjon
Eit dugeleg smell
Dugeleg med mat
Brukt som adverb
Dugeleg kaldt
Ete dugeleg
dugeleggjere seg
Gjere seg skikka til eit arbeid eller liknande; kvalifisere seg; Sjå: dugeleggjere