wordify
bokmålsordboka
slynge
SUBSTANTIV
Norrønt sløngva; av slynge
bind, fatle
Gå med armen i slynge
Bandasje lagt i vindinger
Legen la en blodstansende slynge
Redskap til å slynge stein med; apparat til å slynge noe i
Honningslynge
slynge
VERB
Norrønt slyngja, sløngva; jamfør slenge
sno, vikle
Elva slynget seg gjennom dalen
Villvinen slynget seg oppover veggen
Slynge armene rundt en
kaste, slenge
Den (steinen) slynget han ut og traff filisteren i pannen (1. Sam 17,49)
Slynge honning (ta ut honning med honningslynge)
Slynge ut en anklage
slyngel
SUBSTANTIV
kjeltring; knekt, skøyer
slyngelalder
SUBSTANTIV
Overgangsalder (fra gutt til mann)
Noen gutter i slyngelalderen
nynorskordboka
slynge, slyngje
SUBSTANTIV
Norrønt sløngva; av slynge
Reiskap til å kaste (stein) med; apparat til å slynge noko i
Som etterledd i:
honningslyngje, honningslynge
slyng; (renne)lykkje; lasso
Lang, tynn og lealaus skapning
rekarfant
slynge, slyngje
VERB
Norrønt slyngja, sløngva; jamfør slenge
Kaste, slengje ut (med stor kraft)
Slynge honning (få honning or honningtavler med å sentrifugere dei)
Slynge ut ein påstand
Leggje noko i bukt(er); vikle
Elva slynger seg gjennom dalen
Slynge seg
Bukte seg, vikle seg kring noko
slyngel
SUBSTANTIV
Frå lågtysk; samanheng med slynge eigenleg ‘person som driv gjerandslaus omkring’
skjelm, skøyar; kjeltring
slyngelalder
SUBSTANTIV
Overgangsalder frå gut til mann
Gutar i slyngelalderen