wordify
bokmålsordboka
slyng
SUBSTANTIV
Av slynge
buktning, sving
Veien snodde seg i slyng oppover
knute, sammenfiltring
Slyng på telefonlinjen
Tarmslyng
slynge
SUBSTANTIV
Norrønt sløngva; av slynge
bind, fatle
Gå med armen i slynge
Bandasje lagt i vindinger
Legen la en blodstansende slynge
Redskap til å slynge stein med; apparat til å slynge noe i
Honningslynge
slyngel
SUBSTANTIV
kjeltring; knekt, skøyer
slyngelalder
SUBSTANTIV
Overgangsalder (fra gutt til mann)
Noen gutter i slyngelalderen
nynorskordboka
slyng
SUBSTANTIV
Av slynge
bukting, buktning
Vegen gjekk i slyng oppover lia
knute, samanfletting
Slyng på telefonlinja
slyngel
SUBSTANTIV
Frå lågtysk; samanheng med slynge; eigenleg ‘person som driv gjerandslaus omkring’
skjelm, skøyar; kjeltring
slyngelalder
SUBSTANTIV
Overgangsalder frå gut til mann
Gutar i slyngelalderen
slynging
SUBSTANTIV
Det å slynge; bukting, buktning