wordify
bokmålsordboka
øren
ADJEKTIV
Av ør
ør, svimmel
ørenslyd
SUBSTANTIV
Av øren gammel flertallsform av III øre
Mulighet til å høre eller bli hørt i larm
Det er ikke ørenslyd å få eller ørens lyd (jamfør øre)
ørenslyst
SUBSTANTIV
Lyst eller fornøyelse for ørene
Hans franskuttale er den rene ørenslyst
ørende
ADVERB
Av ør-
Brukt forsterkende:
ørende liten
nynorskordboka
øren
ADJEKTIV
Jamfør ør
Som har lett for å øre, svimmel; ør
fortumla, forvirra; òg: galen, vill, sanselaus; ør
Tiuren er reint øren i paringstida
drukken, rusa
øre
SUBSTANTIV
Sjå øre
I samansetningar: mynt, pengestykke av ein viss påstempla verdi
Toøre
Femøre
øre
SUBSTANTIV
Norrønt eyrir, fleirtal aurar, av latin aureus ‘gullmynt’ av aurum ‘gull’
Skandinavisk mynteining verd 1/100 krone
Det kosta ei krone og femti øre
Siste øra(ne) gjekk til ein kopp kaffi
Ikkje ein (eit) øre (ikkje noko, ingenting)
Han åtte ikkje ein (eit) øre
Han stod der utan ein (eit) øre (heilt pengelens)
Det er ikkje verdt fem øre (ikkje nokon ting)
På øren el. øret
Nøyaktig
Det stemmer på øren (øret)
Før: nordisk vekt- og mynteining, om lag 25 gram, verd 1/8 mark
Før: jordegodseining i landskyldrekninga som gav eitt bismarpund smør (eller tilsvarande verdi i andre vareslag) i årleg leige