wordify
bokmålsordboka
døme
SUBSTANTIV
Norrønt dǿmi, av dømme
Et enkelt tilfelle som illustrerer en allmenn regel, representerer en gruppe eller lignende; eksempel
Gi døme på noe
Et typisk døme
Til dømes
For å nevne et døme
For eksempel
Forkortet t.d.
nynorskordboka
døme
SUBSTANTIV
Norrønt dǿmi; av døme
Einskilt tilfelle som illustrerer ein allmenn regel, representerer ei gruppe eller liknande; eksempel
Gje døme på noko
Eit typisk døme
Til dømes
For å nemne eit døme
For eksempel
Forkorta t.d.
førebilete eller mønster; eksempel
Motet hennar er eit døme for oss alle
døme, dømme
VERB
Norrønt dǿma; av dom
Felle dom i ei rettssak
Bli dømd for tjuveri
Døme nokon til samfunnsstraff
Han vart dømd til to år i fengsel
Domaren dømer dei til døden
Brukt som substantiv
Den dømde
Den dømande makta
domstol
Den dømande makta er uavhengig av den lovgjevande og den utøvande makta
Peike ut vinnaren eller passe på at reglane vert følgde i ein konkurranse
Døme i VM-sluttspelet
Døme i ein musikkonkurranse
Domaren dømde straffe til bortelaget
Gjere seg opp ei meining om; vurdere, slutte
Døme ut frå eigne preferansar
Etter alt å døme kjem dette til å gå bra
Etter smaken å døme må dette vere solbærsaft
Setje seg til doms over; laste
Døme andre strengare enn seg sjølv
Brukt som adjektiv
Ha ei dømande haldning
dømeevne, dømmeevne
SUBSTANTIV
Av døme
evne til å vurdere; skjøn, skjønn
Vise sviktande dømeevne
dømekraft, dømmekraft
SUBSTANTIV
evne til å vurdere; dømeevne, dømmeevne
Ha god dømekraft
Alkohol svekkjer dømekrafta