bokmålsordboka
SUBSTANTIV
Fra lavtysk , av bewillen; se bevilge
Tillatelse fra offentlig myndighet til å drive en viss virksomhet; løyve, konsesjon
Søke bevilling
Ha bevilling til å skjenke øl og vin
Advokaten ble fratatt sin bevilling
Person som har bevilling
Offentlig myndighet som gir bevilling
nynorskordboka
bevilling
SUBSTANTIV
Gjennom bokmål, frå lågtysk
løyve frå offentleg styresmakt til å drive ei viss verksemd; konsesjon, lisens
Få bevilling som advokat
Søkje om bevilling til å servere alkohol
bevillingshavar
SUBSTANTIV
Person som har bevilling til å drive ei viss verksemd
bevillingsutferdar
SUBSTANTIV
Offentleg styresmakt som gjev bevilling