wordify
bokmålsordboka
skikk
SUBSTANTIV
Fra lavtysk ‘form, riktig tilstand’
orden
Få skikk på noe(n)
sedvane
En gammel skikk
Skikk og bruk
Ta skikken der en kommer
skikkelse
SUBSTANTIV
Jamfør lavtysk schickenisse, egentlig ‘ordning’
Ytre form, skapning
Bygningen framstod i ny skikkelse etter brannen
En stor skikkelse
I en engels skikkelse
person
En framtredende skikkelse i norsk musikkliv
skikke
VERB
Fra lavtysk ‘ordne, innrette’
oppføre
Skikke seg vel
passe
Det skikket seg så heldig
sende
Skikke et bud, et brev
skikket, skikka
ADJEKTIV
egnet
Være godt skikket til en oppgave
nynorskordboka
skikk
SUBSTANTIV
Frå lågtysk ‘form, rett tilstand’; av skikke
Rett skipnad; lag, orden, skap
Få skikk på noko(n)
sedvane
Ein gammal skikk
Skikk og bruk
Ta skikken der ein kjem
skikkelse
SUBSTANTIV
Jamfør lågtysk schickenisse, eigenleg ‘ordning’
Ytre form, skapning
skikke
VERB
Frå lågtysk ‘lage til, ordne’
Fare åt, føre, te seg
Skikke seg vel
sende
Skikke eit bod, brev
skikka
ADJEKTIV
Perfektum partisipp av skikke
eigna, høveleg
Vere godt skikka til arbeidet