bokmålsordboka
person
SUBSTANTIV
Fra latin, norrønt persona femininum
Bilen har plass til fem personer
I egen person
Selv, uten stedfortreder
Skikkelse i litterært verk eller film
Personene i boka trer levende fram
I jus: individ eller sammenslutning som har juridiske rettigheter og forpliktelser; rettssubjekt; jamfør juridisk
I grammatikk: kategori innenfor pronomen (i mange språk også verb) som angir om et utsagn gjelder den som taler (1. person), den det tales til (2. person) eller den det tales om (3. person)
Pronomenet ‘vi’ er i 1. person flertall
persona grata
SUBSTANTIV
Latin ‘kjær person’
Velsett, godt likt person; motsatt persona non grata
personale
SUBSTANTIV
Fra tysk
Samling av personer som er ansatt på samme sted eller i samme foretak
Kontorpersonale, sykehuspersonale
personalia
SUBSTANTIV
Opplysninger om en persons liv og virksomhet
nynorskordboka
person
SUBSTANTIV
Frå latin, norrønt persóna f
Plass til fem personar
Kome i eigen person (sjølv)
Skapnad, figur i roman, skodespel, film; jamfør persongalleri
I jus: samanslutning eller individ som har rettar og plikter etter lova; rettssubjekt; jamfør juridisk person
I grammatikk: kategori knytt til visse pronomen (i somme språk òg til verb) som merkjer av at bodskapen gjeld sendaren eller sendarane (1. person), mottakaren eller mottakarane (2. person) eller den, det eller dei som er nemnde i utsegna (3. person)
persona grata
SUBSTANTIV
Frå lat. ‘kjær person’
Velsett, godt likt person; jf persona non grata
personale
SUBSTANTIV
Gjennom tysk; frå latin adjektiv personalis, av persona
Samnemning på alle som er tilsette på same arbeidsstaden, i eit firma, i ein institusjon eller; jamfør personell
Sjukehuspersonale
Kontorpersonale
personalia
SUBSTANTIV
Sjå personale; opphavleg n fleirtal av latin personalis
Biografiske opplysningar om ein person; opplysningar om utdanning og tidlegare arbeid; personalopplysningar, vita