wordify
bokmålsordboka
len
SUBSTANTIV
Norrønt lén, fra lavtysk; samme opprinnelse som lån
Om eldre forhold: råderett over en fyrstes jordegods mot visse gjenytelser, for eksempel krigstjeneste
Få, gi, ta i len
I Sverige og Finland: fylke (län)
lend
SUBSTANTIV
Norrønt lend
Særlig i bibelspråk og i poesi: del av ryggen som ligger mellom brystkassen og hoftebeinet, hofteparti
kryss
lende
SUBSTANTIV
Av land
mark, terreng
Flatlende, gresslende
I åpent lende
Vanskelig lende
lendeklede
SUBSTANTIV
Av lend
Tøystykke som dekker hoftepartiet
nynorskordboka
len
SUBSTANTIV
Norrønt lén, frå lågtysk; same opphav som lån
Om eldre forhold: (bruksrett til) landområde, gods eller liknande som ein lensherre overlét ein vasall
Embetsdistrikt i Danmark-Noreg frå 1300-talet til 1662, avløyst av amt
I Finland og Sverige: administrasjonsområde (län) som svarer til fylke
lend
SUBSTANTIV
Norrønt lend
Særleg i bibelmål og i poesi: del av ryggen som ligg mellom brystkassa og hoftebeinet; veikrygg; hofteparti
kryss
lende
SUBSTANTIV
Av land
terreng, mark
Flatlende
Graslende
Nylende
Steinet, stygt, vanskeleg lende
lendeklede
SUBSTANTIV
Av lend
Tystykke som dekkjer hoftepartiet