wordify
bokmålsordboka
høvding
SUBSTANTIV
Norr. hǫfðingi, av hǫfuð ‘hode’
overhode for en stamme el et folk
Høvdingen kjempet for folkets rettigheter
Mest o_norr_forh: ledende person innenfor en viss krets
Han var storbonde og høvding nord i landet
Overf: leder for en sak eller bevegelse
En høvding i vårt kulturliv
høvdingemne
SUBSTANTIV
Person som har de nødvendige egenskapene til å bli høvding
høvdingskikkelse
SUBSTANTIV
Person som framstår som en leder
En høvdingskikkelse i norsk åndsliv
høvdingætt
SUBSTANTIV
ætt som har fostret høvdinger
De kom fra gammel høvdingætt
nynorskordboka
hovding, høvding
SUBSTANTIV
Norr. hǫfðingi; av hovud
overhovud for ei stamme eller eit folk
Hovdingen kjempa for folket sitt
Mest om norr_e forhold; leiande person i ein krins
Han var storbonde og hovding vest i landet
I overf: leiar for ei sak, rørsle eller liknande
Ein hovding i målrørsla
hovdingdøme, hovdingdømme, høvdingdøme, høvdingdømme
SUBSTANTIV
Område som ein hovding har makta over
hovdingsete, høvdingsete
SUBSTANTIV
Stad der ein hovding har bustad