wordify
bokmålsordboka
høvding
SUBSTANTIV
Norr. hǫfðingi, av hǫfuð ‘hode’
overhode for en stamme el et folk
Høvdingen kjempet for folkets rettigheter
Mest o_norr_forh: ledende person innenfor en viss krets
Han var storbonde og høvding nord i landet
Overf: leder for en sak eller bevegelse
En høvding i vårt kulturliv
høvdingblod
SUBSTANTIV
Slektskap med en eller flere høvdinger; høvdingætt
Hun var av høvdingblod
høvdingdømme
SUBSTANTIV
Område som en høvding har makten over
høvdingemne
SUBSTANTIV
Person som har de nødvendige egenskapene til å bli høvding
nynorskordboka
høv
ADJEKTIV
Norrønt hǿfr ‘høveleg, dugande’
høveleg; råkande
hovding, høvding
SUBSTANTIV
Norr. hǫfðingi; av hovud
overhovud for ei stamme eller eit folk
Hovdingen kjempa for folket sitt
Mest om norr_e forhold; leiande person i ein krins
Han var storbonde og hovding vest i landet
I overf: leiar for ei sak, rørsle eller liknande
Ein hovding i målrørsla
hovdingdøme, hovdingdømme, høvdingdøme, høvdingdømme
SUBSTANTIV
Område som ein hovding har makta over