wordify
bokmålsordboka
hogg
SUBSTANTIV
Samme opprinnelse som hogg hugg ‘område der det er hogd skog’
hogg, hugg
SUBSTANTIV
Norrønt hǫgg
Det å hogge (1 og 2) en enkelt gang
Ormen lå klar til hogg
Sverdhogg, øksehogg
Kløyve kubben med ett hogg
Være på hogget
(fra svensk) være konsentrert og energisk, være på offensiven
Stå laglig til for hogg
(fra Fóstbrǿðrasaga) også: stå beleilig til for angrep, kritikk
pryl, slag
Få hogg
Gi en hogg
Hakk, sår etter hogg
Hogget sluttet å blø
hogger, hugger
SUBSTANTIV
Person som hogger, særlig tømmer
Det er mangel på hoggere i vinter
I sammensetninger:
Bildehogger, steinhogger, tømmerhogger, vedhogger
hoggestabbe, huggestabbe
SUBSTANTIV
stabbe til å hogge ved på
I overført betydning: en som alle klager, hakker på
Statsråden har ofte måttet være hoggestabbe for opposisjonen
nynorskordboka
hogg
SUBSTANTIV
Norrønt hǫgg
Det å hogge (ein gong)
Banehogg
Sverdhogg
øksehogg
Eitt hogg var nok til å kløyve kubben
Få hogg på ein (få høve til å gjere åtak på ein)
Stå lagleg til for hogg
òg (frå Fóstbrøðra saga): stå lagleg til for åtak, kritikk
På hogg og belegg
Så vidt
Vere på hogget
(frå sv) vere konsentrert, energisk, på offensiven
slag, pryl
Gje, få hogg
Stad der det er hogge; hakk, sår etter hogg (1)
Ein kan sjå gårer i hogget på furua
Hogget slutta å blø
Eigenleg: område der det er hogge skog
Han bur like borti hogget her (like i nærleiken)
hoggar
SUBSTANTIV
Person som høgg, til dømes tømmer
Det har vore vanskeleg å skaffe røynde hoggarar til tømmerdrifta i vinter
Særleg i samansetningar:
Bilethoggar / steinhoggar / tømmerhoggar / vedhoggar
Gasta kar, kløppar
hoggberg
SUBSTANTIV
Bratt bergside, stup
hoggestabbe
SUBSTANTIV
stabbe til å hogge noko (særleg ved) på
I overført tyding: person som stendig blir hakka på; skyteskive, syndebukk
Statsråden har ofte måtta vere hoggestabbe for opposisjonen