wordify
bokmålsordboka
tute
VERB
Lydord, trolig sammenblanding av norrønt þjóta ‘hyle’ og tysk tuten ‘blåse på horn’
ule
Ulven, ugla, vinden tuter
En får tute med de ulvene en er blant (en får gjøre som dem en omgås ; se ulv)
Bilen, båten, toget tuter (gir fra seg et (langtrukkent) signal)
Bli tutet ørene fulle med
Stadig få høre (om noe)
Blåse (i lange støt) i et musikkinstrument
Tute i hornet
stridgråte, strigråte
Hva er det du står og tuter for?
tutekanne, tutkanne
SUBSTANTIV
kanne med tut
tutekar, tutkar
SUBSTANTIV
kar med tut
tutel
SUBSTANTIV
Av latin tutus ‘trygg’
Tutors myndighet; vergemål
nynorskordboka
tute
SUBSTANTIV
signalhorn
tute
VERB
Frå lågtysk ‘blåse i horn’, opphavleg lydord; samanheng med tut; jamfør tyte
ule
Ulven, ugla, vinden tutar
Ein får tute med dei ulvane ein er i lag med (ein får gjere som dei ein omgåst)
Båten, bilen, toget tutar (i ei fløyte el. eit horn som signal)
Tuta øyra fulle
Ta opp att (påstandar, ytringar) utan stogg
Han fekk tuta øyra fulle med reklame
Blåse med lange støytar (i eit musikkinstrument)
Han tutar i luren, hornet
Gråte (sterkt), skrike
Eg er så lei meg at eg kunne tute
Kva tutar du for?
tutekanne, tutkanne
SUBSTANTIV
Kanne med tut
tutekopp, tutkopp
SUBSTANTIV
Kopp med lok og med tut i loket
Barnet drakk av tutekopp