wordify
bokmålsordboka
prakke
VERB
Fra lavtysk prachen ‘tigge’
I forbindelsen
Prakkes med noe (bale, streve med)
prakker
SUBSTANTIV
gnier, snik
prakken
ADJEKTIV
gnieraktig, gjerrig
prakke på
Nøde, presse, tvinge på
Han prakket på meg et lommeur
Se: prakke
nynorskordboka
prakke
VERB
Frå lågtysk prachen ‘tigge’
I uttrykk:
Prakke på ein
Nøyde, presse, tvinge ein til å ta mot (noko)
bale, streve, plundre; refleksivt:
Prakkast med pliktarbeid (mødast)
spare
Prakke på kvart øre
prakken
ADJEKTIV
gniten, knipen, knuslete, gjerrig
prakke på
Nøyde, presse, tvinge ein til å ta mot (noko); Sjå: prakke