bokmålsordboka
navngjeten, namngjeten
ADJEKTIV
Av norrønt getinn, perfektum partisipp av geta ‘nevne, omtale’; -gjeten
Et navngjetent menneske
nynorskordboka
namn
SUBSTANTIV
Norrønt nafn
Ord som noko eller nokon blir kalla med, og som knyter det nemnde til ei særskild klasse eller eit særskilt slag (til dømes plante- og stoffnamn) eller skil ut eit særskilt individ, eksemplar eller liknande frå ei større gruppe (t d person- og stadnamn)
Ein mann med namnet Per Haug
Han går under namnet onkel (blir kalla onkel)
Kjenne nokon (berre) på namn
Byen fekk namn etter grunnleggjaren
Hunden lyder namnet Peik
Kalle, nemne ein ting med det rette namnet (overf: seie rett ut kva ein meiner)
Setje namnet sitt under eit dokument
Kjært barn har mange namn
(sydd eller prenta) namnelapp
Sy namn på eit klesplagg
Forretninga har eit godt namn
Få eit namn
Bli kjend, vidgjeten
Mynde, posisjon
I namnet til (på vegner av (noko(n)))
I kongens namn
I rettferds namn
I Guds namn
Det reint ytre, skin
Ho er leiar meir i namnet enn i gagnet
Noko, litt, grann
Ikkje få namnet til fisk (ikkje ein einaste fisk)
namne
SUBSTANTIV
Norrønt nafni
Person med same (føre)namn som ein annan
Ho er namnen min
namneblekk
SUBSTANTIV
Blekk til å namne med
namnebror
SUBSTANTIV
Gut, mann med same namn som ein annan, namne