wordify
bokmålsordboka
kime, kim
SUBSTANTIV
Fra lavtysk
Spire, plantefoster i frø; groe, embryo
I overført betydning: spire; opphav
I dette utsagnet lå det en kime til uro og misnøye
kime
VERB
Fra engelsk , av cymbal
Ringe med (kirke)klokke med raske slag, slik at lyden går i ett
Kirkeklokkene kimte jula inn
Ringe sterkt og vedvarende
Dørklokka kimte
nynorskordboka
kime, kim
SUBSTANTIV
Frå lågtysk
Lite planteanlegg i dvaletilstand i frøet; groe, embryo
I overført tyding: spire; opphav
Her ligg kimen til løysinga
kime
VERB
Frå engelsk , av cymbal
Ringje med (kyrkje)klokke med snøgge slag, slik at lyden går i eitt
Ringje jamt (og kraftig)
Telefonen kimar
kime
VERB
Samanheng med keiv
Rugge, vrikke seg; kjæte seg
kimblad, kimeblad
SUBSTANTIV
I botanikk: blad som veks fram frå kimstengel; frøblad
I fysiologi: kvart av dei tre laga av småceller som eit foster på eit svært tidleg stadium er bygd opp av