wordify
bokmålsordboka
frykt
SUBSTANTIV
Fra lavtysk
redsel, engstelse, uro; jamfør angst
Svinge mellom håp og frykt
Frykten var grunnløs
Av frykt for represalier
Med frykt og beven
respekt, lydighet; jamfør ærefrykt
Ha frykt for Gud
fryktkultur
SUBSTANTIV
kultur som er styrt av frykt for negative konsekvenser hvis en tar til motmæle
Det hersker en fryktkultur i firmaet
frykte
VERB
Være redd, engste seg, grue (for)
Jeg frykter ikke døden
Frykte det verste
Du har ingenting å frykte
Jeg frykter for at det kan ha tilstøtt henne noe
Brukt som adjektiv
En fryktet motstander
Adlyde og dyrke
Frykte og elske Gud
fryktblandet, fryktblanda
ADJEKTIV
Følelse eller reaksjon som er blandet med frykt
Nærme seg med fryktblandet nysgjerrighet
nynorskordboka
frykt
SUBSTANTIV
Frå lågtysk
otte, uro, redsle
Kjenne, ha frykt for noko
Gjere noko utan frykt
lydnad, vyrdnad; jamfør ærefrykt
Ha frykt for Gud
fryktkultur
SUBSTANTIV
kultur som er styrt av frykt for negative konsekvensar viss ein tek til motmæle
Det har utvikla seg ein fryktkultur i bransjen
frykte
VERB
Vere redd, ottast, grue (for), vere uroleg (for)
Dei frykta dette augeblikket
Frykte det verste
Frykte for at det har skjedd ei ulykke
Du treng ikkje frykte
Gje seg under, lyde, dyrke
Frykte Gud
frykteleg
ADJEKTIV
Frå lågtysk
fælsleg, skremmeleg; ovleg, kolossal, veldig
Vêret var frykteleg
Eit frykteleg leven
Brukt som (forsterkande) adverb: svært
Det vil eg frykteleg gjerne
Huset var frykteleg stort