wordify
bokmålsordboka
dur
SUBSTANTIV
Av dure
Durende lyd; det å dure
En fjern dur
Duren fra motoren
dur
SUBSTANTIV
Gjennom tysk, fra latin durus ‘hard’
toneart og skalatype med stor ters fra grunntone; glad toneart; til forskjell fra moll
Første sats går i dur
I overført betydning: glad og optimistisk stemning
En diskusjon i dur og moll
Ensformig måte
Gå i samme dur
I den dur
I den retning
Hvert tjuende minutt eller noe i den dur
durakkord
SUBSTANTIV
Av dur
Akkord med stor ters og ren kvint
Langt mellom de forløsende durakkordene
En svulstig durakkord
duralumin
SUBSTANTIV
Av latin durus ‘hard’ og aluminium
Herdbar aluminiumlegering
En oppbevaringsboks i duralumin
nynorskordboka
dur
SUBSTANTIV
Av dure
Det å dure; durande lyd
Ein monoton dur
Dekka laga ein rytmisk dur mot asfalten
Duren var høg og irriterande
dur
SUBSTANTIV
Gjennom tysk, frå latin durus ‘hard’
toneart og skalatype med stor ters frå grunntone; glad toneart; til skilnad frå moll
Songen går i dur
I overført tyding: glad og optimistisk stemning
Livet går både i dur og moll
Einsformig måte
I same duren
I den dur
I den retninga
Det var i november eller noko i den dur
durakkord
SUBSTANTIV
Av dur
Akkord med stor ters og rein kvint
Dei reine durakkordane
Ein svulstig durakkord
duralumin
SUBSTANTIV
Av latin durus ‘hard’ og aluminium
Hard og sterk aluminiumlegering
Maskinen er laga i duralumin