wordify
bokmålsordboka
tog
SUBSTANTIV
Lavtysk toch, genitiv toges ‘ferd’, egentlig ‘det å dra, trekke’, betydning 2 fra tysk Zug
Følge av personer som går eller reiser i en bestemt hensikt
Studentene gikk i tog til Stortinget
Demonstrasjonstog, korstog, sørgetog, triumftog
framkomstmiddel
Ta toget
Når går toget ditt?
Toget til Trondheim blir satt opp i spor fire
Ekstratog, lokaltog, somletog
I overført betydning:
Det kommer flere sjanser
Det går flere tog
Det er for sent
Toget har gått
toga
SUBSTANTIV
Fra latin av tegere ‘dekke’
Kappelignende plagg båret av frie romere
togbrett
SUBSTANTIV
Ferdigpakket mat på brett som blir solgt på tog; jamfør flybrett
togbytte
SUBSTANTIV
Det å bytte tog under en reise
Det blir togbytte i København
nynorskordboka
tog
SUBSTANTIV
Lågtysk toch, genitiv toges, ‘ferd’, eigenleg ‘det å dra, trekkje’, i tyding 2 frå tysk Zug
Det å dra, reise i følgje (med eit visst føremål); ferd; rekkje av noko som dreg i ei viss retning; jamfør vogntog
òg i sms som:
inntog, krosstog, triumftog
Følgje (av personar) som går i ei viss retning og med eit visst føremål
Gå, marsjere i tog
òg i sms som:
demonstrasjonstog, fakkeltog, syttandemaitog, 17. mai-tog
Jernbanevogner i rad (etter trekkvogn, lokomotiv)
Når går toget?
Ta toget
Det går fleire tog (òg overf: det kjem fleire sjansar)
òg i sms som:
lokaltog, godstog, jernbanetog, jarnbanetog
Lastebil eller trekkvogn med ein eller fleire tilhengjarar; jamfør vogntog
toga
SUBSTANTIV
Latin av tegere ‘dekkje’
Romersk kappe
togbyte
SUBSTANTIV
Det å byte tog under ei reise
toge
SUBSTANTIV
Samanheng med tog og tau eigenleg ‘dragar’
Ring av vidjer eller skinn (bak) på slede til å feste reip i
Krok, feste til draget på plog, harv, slede