wordify
bokmålsordboka
slem
SUBSTANTIV
Engelsk slam
I kortspill:
Storeslem (spill der en av partene tar alle stikkene)
Lilleslem (spill der en av partene tar alle stikkene på ett nær)
slem
ADJEKTIV
Lavtysk slim, egentlig ‘skjev’
vond, hard
Være slem mot noen
Få en slem medfart
uskikkelig
Slemme unger
vanskelig
Være slem å ha med å gjøre
En slem knipe
dårlig
Slemt føre
En slem uvane
grov, fæl
Være slem til å lyve
Han var slem etter jentene
slemma
SUBSTANTIV
Barnespråk slem jente eller kvinne
slemmen
SUBSTANTIV
Barnespråk slemming
Fy deg, slemmen!
nynorskordboka
slem
SUBSTANTIV
Engelsk slam eigenleg ‘smell’
Det å ta alle stikka (storeslem) eller alle på eitt nær (vesleslem) i kortspel
Bli, få slem
Gjere (ein) slem
slem
SUBSTANTIV
Av slem
I barnespråk: slemming
Fy deg, slemmen!
slem
ADJEKTIV
Gjennom bokmål, frå lågtysk slim eigenleg ‘skeiv’
hard, sleim, vond
Få ein slem medfart
uskikkeleg
Slemme ungar
Vere slem mot nokon
sleim, vanskeleg
Ei slem knipe
dårleg
Ein slem vane
fæl, grov
Vere slem til å lyge
slemming
SUBSTANTIV
I barnespråk: slem person
Du er retteleg ein slemming!