wordify
bokmålsordboka
ribbe
SUBSTANTIV
Fra lavtysk
Brystside av slakt, særlig gris
Spise ribbe til middag
Opphøyd kant, stripe
En genser med ribber
(vannrett) list eller stang, sprosse; jamfør ribbevegg
Ribbene i en gymsal,
ribbe
VERB
Fra lavtysk
Plukke, pille (fjærene av)
Ribbe en høne
berøve, plyndre
Ribbe et hus
Være ribbet for ære og anseelse
ribb-bein, ribb-ben, ribbein, ribben
SUBSTANTIV
Av norrønt rif ‘ribbein’; egentlig rivbein
sidebein
Være så mager at en kan telle ribbeina
Knekke et ribbein
nynorskordboka
ribbe
SUBSTANTIV
Frå lågtysk samanheng med III riv og III rev
Brystside av slakt, særleg av gris; ribb-bein
Ribbe med surkål
Opphøgd eller framståande kant (rand, stripe, åre); fjellkam, åsrygg
Ribbe på eit blad
Ein genser med ribber
Ribbene i ein kjølegrill
Kvar av fleire parallelle lister eller stenger; spildre, sprosse; spant eller tilje i båt
Henge i øvste ribba i ribbeveggen
ribbe
VERB
Frå lågtysk
Plukke, nappe fjøra av
Ribbe ei høne
Røve frå, plyndre
Ribbe eit hus
Vere ribba for ære og vørdnad
ribb-bein, ribbein
SUBSTANTIV
Av riv og bein
sidebein
Bryte eit ribb-bein
Vere så mager at ein kan telje ribb-beina
ribbefeitt
SUBSTANTIV
Feitt på ribbe eller av ribbesteik