wordify
bokmålsordboka
overlegen
ADJEKTIV
Lavtysk egentlig ‘som ligger oppå motstanderen i en brytekamp’
suveren; bedre, dyktigere eller lignende
En overlegen kunstner (fremragende)
Seire overlegent (klart)
Hun var (dem) helt overlegen i alt
storsnutet, storsnuta
En overlegen fyr
overlege
SUBSTANTIV
Legespesialist ved sykehus med selvstendig faglig ansvar
Avdelingsoverlege, seksjonsoverlege
nynorskordboka
overlegen
ADJEKTIV
Frå lty., eigenleg ‘som ligg oppe på motstandaren i ein brytekamp’
Meir dugande, betre; i særklasse; suveren
Ho var (dei) heilt overlegen i alt
klar
Ein overlegen siger
hoven, innbilsk, sjølvgod
Ein overlegen fyr
overlækjar, overlege
SUBSTANTIV
Lækjar som er leiar for eit sjukehus eller ei sjukehusavdeling