wordify
bokmålsordboka
koll
SUBSTANTIV
Norrønt kollr; jamfør kull
hode, hårtopp
I koll
På hodet, over ende
Jamfør om kull
Dette i koll
Knaus, haug, fjelltopp; kolle
Brukt som etterledd i navn på planter som har en tett topp av blomster
collage, kollasj
SUBSTANTIV
Fra fransk , av coller ‘klistre’
Bilde som er limt sammen av forskjellige materialer
En collage av fotografier, avisutklipp og tøybiter
kollaboratør
SUBSTANTIV
Jamfør kollaborere
Person som samarbeider med fienden
kollas
SUBSTANTIV
Jamfør kollasjon
Formelt brev fra en biskop til en menighet når en ny prest skal innsettes
nynorskordboka
koll
SUBSTANTIV
Norrønt kollr
hovud, hårtopp
I koll
På hovudet, over ende
Dette i koll
Knaus, haug, bakke- eller fjelltopp; kolle
Brukt som etterledd i namn på planter som har ein tett topp av blomstrar
kollaboratør
SUBSTANTIV
Jamfør kollaborere
Person som samarbeider med fienden
kollag
SUBSTANTIV
(vassrett) lag med kol i jordskorpa
kollaps
SUBSTANTIV
Frå latin av collabi ‘bryte saman’
Fysisk eller psykisk samanbrot
Ein mental kollaps
Byggje seg opp etter kollapsen
Oppløysing av eller fullt samanbrot i eit system
økonomisk kollaps
Ein kollaps i bustadmarknaden