wordify
bokmålsordboka
kolle
SUBSTANTIV
Knaus, haug, fjelltopp; koll
kolle
SUBSTANTIV
Norrønt kolla
Hunndyr uten horn, særlig av storfe, elg og hjort
kolle
SUBSTANTIV
Trekar uten hank eller ører; jamfør rømmekolle
kolle
VERB
Norrønt kolla
Hogge toppen av noe; hogge ned
Runde enden på tømmerstokk
Kolle stokken
Falle over ende, velte; jamfør i koll
nynorskordboka
kolle
SUBSTANTIV
Norrønt kolla
Hodyr utan horn, særleg av elg, hjort og storfe
kolle
SUBSTANTIV
Knaus, haug, bakke- eller fjelltopp; koll
kolle
SUBSTANTIV
Kjerald utan øyre eller handtak (til å ha mjølk i); jamfør rømmekolle
Mjølka vart sila i koller av tre
kolle
VERB
Norrønt kolla
Hogge toppen av noko; hogge ned
Kolle ned eit tre
Runde endane på tømmerstokk
Han kappa, barka og kolla stokken
Falle over ende, velte; jamfør i koll