wordify
bokmålsordboka
karavane
SUBSTANTIV
Gjennom fr. og it.; fra persisk; opprinnelig av sanskrit karabha ‘kamel’
Stort reisefølge med kameler el andre lastedyr
En karavane med kameler er på vei igjennom ørkenen
Rekke av kjøretøyer på vei mot et felles mål
Motorsyklistene kjører i karavane
karavanefører
SUBSTANTIV
fører for en karavane
nynorskordboka
karavane
SUBSTANTIV
Gj fr. og it.; frå persisk; opphavleg av sanskrit karabha ‘kamel’
Stort reisefølgje med kamelar reisefylgje andre lastedyr
Ein stor og rik karavane var på veg mot Mekka
Rekkje av køyretøy på veg mot eit sams mål
Det står ein karavane av bussar parkert utanfor skulen
karavaneførar
SUBSTANTIV
førar for ein karavane
karavaneveg
SUBSTANTIV