wordify
bokmålsordboka
føyk
SUBSTANTIV
Av føyke
føyke
føyke
SUBSTANTIV
drev, fokk
Gå føyken
Gå tapt
Ikke gå som planlagt
Den planlagte ferien gikk føyken
føyke
VERB
Norr. feykja; av fyke
Få til å fyke; blåse
Vinden føyker sanden bort
Drive gjennom lufta; fyke
Snøen føyker
Det føyker ute
fyke
VERB
Norr. fjúka
Drive gjennom lufta
Snøen fyker
Veien har føket igjen
Så fillene fyker
Vilt og ubehersket
Slåss så fillene fyker
Politikerne diskuterer så fillene fyker
Fare fort eller brått
Fyke av gårde
Fyke opp i sinne
To menn føyk på hverandre
nynorskordboka
føyk
SUBSTANTIV
Jf føykje
føykje, fok
Som etterledd i ord som:
snøføyk
Fykande dun eller liknande; fykande fnokk frå plante
føykje, hast, jag
Alt gjekk i ein føyk
føyke
SUBSTANTIV
føykje
Kome i eit føyke
føykjefonn, føykefonn
SUBSTANTIV
Samandriven fonn
føykje
SUBSTANTIV
drev, fok
Sjøen stod i ei føykje
Føykja stod
hast, skunding, jag
Fare med føykje