wordify
bokmålsordboka
forlate
VERB
Fra lavtysk ‘la fare, fjerne seg fra’; av for-
Dra bort fra; slutte med (å følge)
Forlate stedet
Han forlot kone og barn
Til slutt måtte kapteinen forlate skipet
Etter skandalen forlot hun politikken for godt
I eldre bibelspråk: tilgi
Forlat oss vår skyld!
Forlate seg på
Være sikker på
Stole på
Det kan du forlate deg på!
forlatelse
SUBSTANTIV
tilgivelse
Få forlatelse
unnskyldning
Be om forlatelse
Om forlatelse!
forlate skuta
Også: ta avskjed, slutte (i ledende stilling); Se: skute
forlate verden
Dø; Se: verden
nynorskordboka
forlate
VERB
Frå lågtysk ‘la fare, fjerne seg frå’; av for-
Fare bort frå; slutte med (å følgje)
Forlate bygda
Kome tilbake til huset akkurat slik ein forlot det
Ikkje forlat meg!
Forlate planen
Forlate det politiske synet sitt
I eldre bibelspråk: tilgje, tilgi
Forlat oss vår skuld!
Forlate seg på
Vere viss på
Lite på
Det kan du forlate deg på at eg skal!
forlaten
ADJEKTIV
Som nokon har reist ifrå (eller svikta); aleine, åleine, einsam
Forlatne hus
Kjenne seg einsam og forlaten
Det stod ein forlaten koffert på perrongen
forlate verda
Døy; Sjå: verd
forlate seg på
Vere viss på; lite på
Det kan du forlate deg på at eg skal!
Sjå: forlate