wordify
bokmålsordboka
erverv
SUBSTANTIV
Fra tysk
Det å skaffe, kjøpe, tilegne eller pådra seg noe; ervervelse, anskaffelse
Reglene for erverv av norsk statsborgerskap
Erverv av aksjer i selskapet
Arbeid som gir inntekt; levevei, leveveg
ervervelse
SUBSTANTIV
Det å erverve; erverv
Ervervelse av eiendom
Ervervelse av aksjer
Ulovlig ervervelse av ammunisjon
Noe som er erverve
Den nyeste ervervelsen til samlingen
Hun beundret sin nyeste ervervelse
erverver
SUBSTANTIV
Person eller institusjon som (juridisk) erverve noe
Inngå avtale med erververne om overføringen av tomten
ervervsevne
SUBSTANTIV
evne til å være yrkesaktiv; jamfør erverv
Varig nedsatt ervervsevne
nynorskordboka
erve
SUBSTANTIV
Norrønt erfi ‘arveøl’; av arv
arv
Smykkeskrinet går i erve
erve
VERB
Norrønt erfa; av arv
Få noko til eige frå avliden person gjennom slektskap eller testamente; overta noko frå nokon som ikkje lenger bruker det; arve
Erve garden etter foreldra
Erve ein ring frå ei tante
Ho ervde dei fleste kleda sine frå storesystera
Erve ned
La gå i arv
Erve ned skikkar og tradisjonar
Bustaden kan ervast ned
Biologisk få overført eigenskapar eller særmerke frå foreldre eller frå individ som forplantar seg; arve
ervefylgd, ervefølgd
SUBSTANTIV
arvefølgje