wordify
bokmålsordboka
brakk
SUBSTANTIV
Fra lavtysk ‘nypløyd land’; beslektet med brekke
Tilstand som et bearbeidet jordstykke er i når det ligger unyttet i (en del av) vekstperioden
brakkmark
Gå til ordforklaring for "brakk"
brakk
ADJEKTIV
Av lavtysk brack eller nederlandsk brak ‘saltholdig’
Som er en blanding av ferskvann og saltvann
Vannet i elveosen er brakt
Gå til ordforklaring for "brakk"
brakk
ADJEKTIV
Samme opprinnelse som brakk
Om mark: som ikke lenger blir dyrket; ikke sådd; ubrukt
Kjøpe opp brakk jord
Ligge brakk
Om jord: ligge ubrukt
Stadig flere åkre blir liggende brakk
I overført betydning: være uvirksom; ligge nede
Kulturlivet lå brakk
Forhandlingene har ligget brakk i et år
Gå til ordforklaring for "brakk"
brakkebaron
SUBSTANTIV
Av brakke
Person som tjente seg rik på å bygge brakker for den tyske okkupasjonsmakten i Norge under den andre verdenskrigen (1940–1945); jamfør baron
Gå til ordforklaring for "brakkebaron"
nynorskordboka
brakk
SUBSTANTIV
Frå lågtysk ‘nypløgd land’; samanheng med brekke
Tilstand som eit pløgd eller ombrote jordstykke er i når det ligg unytta i (ein del av) vekstperioden
brakkmark
brakk
ADJEKTIV
Av lågtysk brack eller nederlandsk brak ‘salthaldig’
Som er ei blanding av ferskvatn og saltvatn
Vatnet er brakt i elveosen
brakk
ADJEKTIV
Same opphav som brakk
Om mark: som ikkje blir dyrka lenger; ikkje sådd; ubrukt, unytta
Gjere brakk jord om til beitemark
Liggje brakk
Om jord: liggje unytta
Matjord som ligg brakk
I overført tyding: ikkje vere i aktivitet; liggje nede
Partiorganisasjonen låg brakk
brakkebaron
SUBSTANTIV
Av brakke
Person som tente seg rik på å byggje brakke for den tyske okkupasjonsmakta i Noreg under den andre verdskrigen (1940–1945); jamfør baron