bokmålsordboka
ADJEKTIV
Etter tysk
Verdig eller respektinngytende på grunn av høy alder, høy stand eller kvalitet
En ærverdig gammel herre
En ærverdig middelalderkirke
SUBSTANTIV
Det å være ærverdig
nynorskordboka
ærverdig
ADJEKTIV
Etter ty. ehrwürdig
Som (til dømes på grunn av høg alder, høg stand og liknande) fortener ære og vyrdnad; vyrdeleg
Ein ærverdig gammal herre
Ei gammal, ærverdig kyrkje
ærverdigheit
SUBSTANTIV
ærevyrdnad, ærverdigskap, vyrdsemd; autoritet, pondus