wordify
bokmålsordboka
stift
SUBSTANTIV
Fra tysk; beslektet med stiv
Spiss gjenstand; liten, spiss nagle eller spiker
Sette en tann på stift
Møbelstift, tegnestift, trådstift, grammofonstift, leppestift
Fag. spiker (laget av trådformet emne)
Slå stiften
Sette hendene mot underlaget, kaste seg over hodet og komme ned på beina
stift
SUBSTANTIV
Fra lavtysk
Fram til 1919 betegnelse på bispedømme
stiftamtmann
SUBSTANTIV
Amtmann i hovedamt (stiftamt)
stiftemaskin
SUBSTANTIV
Maskin til å stifte fast eller hefte sammen noe med
nynorskordboka
stift
SUBSTANTIV
Frå lågtysk; samanheng med stiv
(liten) kvass nagle (av metall)
Grammofonstift
Møbelstift
Teiknestift
Feste golvlista med stiftar
Setje ei tann på stift
Spikar i mindre dimensjonar av uttrekt metalltråd
Lang og smal (oftast sylindrisk) reiskap
Blyantstift
Fargestift
Leppestift
I uttrykk
Slå stiften
Setje hendene i underlaget, kaste seg over hovudet og kome ned på føtene
stift
SUBSTANTIV
Frå lågtysk
Fram til 1919: nemning på embetsområdet til ein biskop; bispedøme
stiftamtmann
SUBSTANTIV
Til 1918: amtmann som var høgaste embetsmannen i eit stift
stiftar
SUBSTANTIV
Av stifte
grunnleggjar, grunnleggar, skapar
Person som får i stand eller valdar noko
Urostiftar