wordify
bokmålsordboka
sekret
SUBSTANTIV
Samme opprinnelse som sekret
Væske som blir utskilt fra kjertler; til forskjell fra ekskret
Spytt og magesaft er sekreter
sekret
SUBSTANTIV
Middelalderlatin ‘avsondret, hemmelig’, egentlig perfektum partisipp av latin secernere
En fyrstes private segl
sekretariat
SUBSTANTIV
Fra middelalderlatin av secretarius; se sekretær
Kontor i en større institusjon eller virksomhet som tar seg av saksbehandling og korrespondanse
sekretariatsleder
SUBSTANTIV
nynorskordboka
sekret
SUBSTANTIV
Frå mellomalderlatin ‘utskild, løynd’, eigenleg perfektum partisipp av, latin secernere
Væske som blir utskild ved sekresjon
I eldre tid: privat segl til ein fyrste
sekretariat
SUBSTANTIV
Frå mellomalderlatin av secretarius; sjå sekretær
Kontor i ein større institusjon eller ei verksemd som står for korrespondansen; skrivarstove
sekretær
SUBSTANTIV
Mellomalderlatin secretarius, eigenleg ‘person som tek vare på sekretet’; sjå sekret
Person som steller med korrespondansen for ein annan eller andre (t d på eit kontor, i ein institusjon, ein komité og liknande) eller som fører protokoll i møte, drøftingar og liknande; skrivar
Tittel for visse funksjonærar
Rykkje opp frå sekretær til kontorsjef
Mindre skrivepult (med skrå skriveklaff til å slå ned)
sekretærfugl
SUBSTANTIV
Fugl i familie av dagrovfuglar, Sagittariidae