wordify
bokmålsordboka
plage
SUBSTANTIV
Norrønt plága, gjennom lavtysk, fra latin ‘hogg, slag’
(noe(n) som volder) lidelse, fortred
Gikta var hans store plage
Være en plage for sine omgivelser
I utrop:
Død og plage! (egentlig om Kristi død og lidelse)
plage
VERB
Norrønt plága
pine, sjenere
Plage livet av en (oftest: plage mye og ofte)
Være plaget av (lide sterkt av)
Varmen plager meg
plager
SUBSTANTIV
Person som plager
Koneplager
plageri
SUBSTANTIV
nynorskordboka
plage
SUBSTANTIV
Norr. plága; gj l.ty.; frå lat. ‘hogg, slag’
Noko eller nokon som er årsak til liding
Gikt og andre plager
Ho var ei plage for andre
Død og plage
Brukt i utt for å uttrykkje forarging
plage
VERB
Norr. plága; gj l.ty.; frå lat.
pine, mishandle; ikkje gje fred, sjenere
Plage livet av
Varmen plagar meg
Vonde draumar plagar meg
Plage livet av nokon
Vere til stor sjenanse for nokon
Han plagar livet av henne med historiene sine
plageri
SUBSTANTIV
plaging
plageånd
SUBSTANTIV
Person eller dyr som stendig plagar og irriterer