bokmålsordboka
klipper
SUBSTANTIV
Person som klipper
Redskap til å klippe med
Motorklipper, plenklipper
klipper
SUBSTANTIV
Engelsk clipper, av clip ‘klippe’
Hurtigseilende seilskip med lang, utliggende baug, særlig brukt 1825–75
klipp
SUBSTANTIV
Samme opprinnelse som klipp
klippe
SUBSTANTIV
Fra lavtysk
Stå fast som en klippe
Fjellgrunn
Bygge sitt hus på en klippe, på klippen (etter Matt 7,24, gammel oversettelse)
nynorskordboka
klipper
SUBSTANTIV
Engelsk clipper
Seglskute, skarpseglar frå 1850-åra og utetter
klipperbaug
SUBSTANTIV
Lang, framoverliggjande skipsbaug
klipperskip
SUBSTANTIV
Klipper
klippe
SUBSTANTIV
Gjennom bokmål, frå lågtysk
Fjell(grunn), berg