wordify
bokmålsordboka
kakk
SUBSTANTIV
Jamfør norrønt snækǫkkr ‘snøball’, opphavlig betydning trolig ‘klump’
Lite trekar med ett håndtak, ambar
Håndtak på trekar, orv eller lignende
kakk
SUBSTANTIV
Det å kakke; (lett) slag
Et kakk med en hammer
kakkel
SUBSTANTIV
Fra tysk, trolig av gresk kakkabos ‘gryte, kar’
Liten plate av brent leire eller fajanse med glasur på den ene siden
kakkelovn
SUBSTANTIV
Støpejernsovn, oftest i flere etasjer
Opphavlig: ovn kledd med kakler
nynorskordboka
kakk
SUBSTANTIV
Jamfør norrønt kǫkkr i snækǫkkr, fleirtal -kakkar, -kekkir, ‘snøball’, opphavleg tyding truleg ‘klump’
Lite trekjerald med eitt handtak; ambar
Handtak på ein ambar, eit orv o a
kakk
SUBSTANTIV
Av kakke
Lett slag (med skarp lyd); bank, dunk
Ein kakk med hamaren
Gje nokon ein kakk (slå til nokon)
Banking, kakking
kakkel
SUBSTANTIV
Gjennom tysk Kachel truleg, frå gresk kakkabos ‘gryte med tre føter’
Lita plate av leire eller fajanse med glasur på eine sida
kakkelomn
SUBSTANTIV
Vedomn av støypejern, oftast i fleire høgder og med prydde sideplater, til oppvarming av rom
Opphavleg: omn kledd med (prydde) kaklar