wordify
bokmålsordboka
grue
SUBSTANTIV
Fra lavtysk; samme opprinnelse som gruve; beslektet med grav
åpent ildsted
grue
VERB
Fra lavtysk
Refleksivt: kjenne ulyst, frykt, være nervøs
Grue seg til å treffe noen
Grue seg for å gå til tannlegen
gruelig
ADJEKTIV
fryktelig, fæl
Et gruelig skrik, syn
Som adverb, brukt forsterkende:
Gruelig sterk
Gruelig sen
nynorskordboka
grue
SUBSTANTIV
Frå lågtysk; samanheng med grav; same opphav som gruve
Open, mura eldstad
Sitje framfor grua
grue
VERB
Frå lågtysk; samanheng med gru
Vere nervøs, kjenne ulyst, ottast (for noko framtidig)
Grue (seg) til eksamen, til ein skal ut
Grue (seg) for å gå ut
å, kor eg gruer (meg)!
gruestein
SUBSTANTIV
Stein framfor eller kring ei grue
grueleg
ADJEKTIV
frykteleg, fæl
Eit grueleg syn, skrik
Som forsterkande adverb:
Grueleg sterk, pen, gjerne