bokmålsordboka
gest
SUBSTANTIV
Gjennom fransk geste, fra latin; samme opprinnelse som gestus
Bevegelse med hånd eller arm brukt til å uttrykke tanke eller følelse eller til å understreke en ytring; geberde, fakte, gestus
Symbolsk handling
En vakker gest
Det var bare en gest
gestalt
SUBSTANTIV
Fra tysk ‘skikkelse, figur, form’; beslektet med stille
I psykologi og filosofi: helhet som er mer enn summen av delene
gestaltpsykologi
SUBSTANTIV
Retning innen psykologi som ser på psykiske reaksjoner ut fra en helhet
gestapist
SUBSTANTIV
Medlem av Gestapo, det hemmelige statspolitiet i Tyskland i nazitiden
nynorskordboka
gest
SUBSTANTIV
Gjennom fransk geste, frå latin; same opphav som gestus
Rørsle med hand eller arm brukt til å uttrykkje tanke eller kjensle eller til å understreke ei ytring; gestus, handrørsle
Symbolsk handling; handling som uttrykkjer velvilje
Vise landet ein gest i den vanskelege stoda
gestalt
SUBSTANTIV
Frå tysk ‘figur, form’; samanheng med stille
I psykologi og filosofi: heilskap som er meir enn summen av delane
gestaltpsykologi
SUBSTANTIV
Retning innan psykologi som vil sjå psykiske reaksjonar ut frå ein heilskap
gestapist
SUBSTANTIV
Medlem av Gestapo, det løynlege statspolitiet i Tysklandi nazitida