wordify
bokmålsordboka
frafall
SUBSTANTIV
Jamfør norrønt fráfall ‘død’; av frafalle
Det å forlate tidligere oppfatning, tro, løfte, påmelding eller lignende; nedgang, svikt
Det var stort frafall ved eksamen
Foreldet: bortgang, død
nynorskordboka
fråfall
SUBSTANTIV
Jamfør norrønt fráfall ‘død’
Det å gå bort frå tidlegare tru, meining, lovnad; nedgang, svikt, mink
Religiøst fråfall
Det var stort fråfall på stemnet i høve til påmelde
Forelda: bortgang, død
fråfallsprosent
SUBSTANTIV
Prosentvis del som sluttar eller gjev opp noko, særleg om unge som avbryt utdanninga si
Redusere fråfallsprosenten på vidaregåande skule
fråfalle
VERB
Avstå frå, gje avkall på, gje opp
Politiet har formelt fråfalle siktinga
fråfallen
ADJEKTIV
Som har falle frå, svikta ei tidlegare tru, eller meining; trulaus
Ein fråfallen prest
Brukt som substantiv
Han er ein fråfallen
avliden