bokmålsordboka
forse
SUBSTANTIV
Fra fransk ‘styrke’
Sterk side; styrke, spisskompetanse
Ha sin forse i et fag
Solid forsvarsspill har alltid vært lagets store forse
forse
VERB
Fra lavtysk; av for-
forseelse
SUBSTANTIV
Mindre lovbrudd; til forskjell fra forbrytelse
Gjøre en forseelse god igjen
Få bot for forseelsen
Begå en forseelse
En straffbar forseelse
I idrett: ureglementert handling som resulterer i en ulempe for gjeldende lag eller utøver, eller fordel for motstanderlaget
Få rødt kort for en grov forseelse
Bli ilagt karantene for en alvorlig forseelse
forsending
SUBSTANTIV
Det å sende
Forsending av produkter
Noe som blir sendt
Forsendinger til Norge
Motta forsendinger med bilder
nynorskordboka
forse
SUBSTANTIV
Frå fransk ‘styrke’
Sterk side; styrke, spisskompetanse
Ha sin forse i eit fag
Solid forsvarsspel har alltid vore den store forsen til laget
forseinking
SUBSTANTIV
Det å vere forseinka; seinking, utsetjing
Det har vore forseinkingar med nattoget
To timars forseinking
Forseinkingar i arbeidet
Melde om store forseinkingar
Eit steinras skaper forseinkingar
Ein lyt rekne med forseinkingar i slikt vêr
forsett
SUBSTANTIV
Frå lågtysk , opphavleg med tyding ‘noko som ein set seg føre’
Noko ein tenkjer å gjere; føremål, plan
Gje opp forsettet sitt
I jus: det at ein tiltala har vore klar over konsekvensane av handlingane sine; til skilnad frå aktløyse
Med forsett
Med vitende og vilje
Handle med forsett
Gjere brotsverk med forsett
forsegling
SUBSTANTIV
Det å forsegle
Forsegling av vindauge
Forsegling av kontrakta
Noko som ein forseglar med; segl
Bryte forseglinga
Ei vare med ubroten forsegling