wordify
bokmålsordboka
beis
SUBSTANTIV
Av tysk Beize
Væske eller fast stoff (oppløsning eller pulver) til å beise med
Gå til ordforklaring for "beis"
beist, best
SUBSTANTIV
Gjennom lavtysk, fra gammelfransk, av latin bestia ‘dyr, vilt dyr, udyr’
Vilt og farlig dyr; udyr; uvanlig stort dyr
Et beist av en bjørn
Husdyr; krøtter, særlig storfe
Brukt som skjellsord om eller til folk eller dyr som vekker uvilje
Ditt beist!
Et pågående beist av en selger
Noe som er uvanlig stort i sitt slag
Et stort og tungt beist av en telefon
Gå til ordforklaring for "beist"
beising
SUBSTANTIV
Det å beise
beskhet, beiskhet
SUBSTANTIV
Det å være besk
Ettersmaken har en beskhet som minner om bitre mandler
Besk, bitter ytring
Romanen er full av sitatvennlige beskheter
nynorskordboka
beis
SUBSTANTIV
Av tysk Beize
Væske eller fast stoff (løysning eller pulver) til å beise med
beist
SUBSTANTIV
Gjennom lågtysk, frå gammalfransk, av latin bestia ‘dyr, vilt dyr, udyr’
Farleg, skremmeleg dyr; uvanleg stort dyr
Eit beist av ein bjørn
Husdyr; krøter, særleg storfe
Brukt som skjellsord om eller til folk eller dyr som vekkjer uvilje
Ditt beist!
Eit pågåande beist av ein seljar
Noko som er uvanleg stort i sitt slag
Eit beist av ein maskin
beiske
SUBSTANTIV
Norrønt beiska
beiskleik
beisel, beksel
SUBSTANTIV
Norrønt beizl; samanheng med bite
Del av seletøy (med munnbit) som blir lagt kring hovudet på ein hest
munnbit