wordify
bokmålsordboka
vete
SUBSTANTIV
Norrønt viti; beslektet med vite
Om eldre forhold: vedstabel på fjelltopp, som ble tent på for å varsle om fiender, varde
veteran
SUBSTANTIV
Fra latin ‘gammel (soldat)'
Soldat med (lang) krigstjeneste
Person med lang erfaring, tjeneste, virksomhet bak seg
En veteran i fagbevegelsen
En av veteranene på landslaget
veteranbil
SUBSTANTIV
Gammel bil (egentlig fra før 1919)
veteranskip
SUBSTANTIV
Gammelt (damp)skip
nynorskordboka
vete
SUBSTANTIV
Norrønt viti; samanheng med vite
Før: bål som vart kveikt på fjelltoppar for å varsle om fiendar; varde
vete, vite
VERB
Norrønt vita; eigenleg ‘ha sett’
Ha kjennskap til, ha greie på
Eg visste ikkje at du kom
Veit du korleis det gjekk?
Det kan vere lygn, for alt eg veit
Kjøtkaker var det beste ho visste
La nokon vete kva ein meiner (forstå)
Vete råd
Ikkje vete kva tannverk er (aldri ha kjent)
Ikkje sei det til han du veit
Så vidt du veit det!
Det må gudane vete
Eg vil ikkje vete av slurv!
Dei visste ikkje om det
Vete korkje ut el. inn
Vere heilt i villreie, vere i beit
Ha skjøn på, ha evne til
Han veit å lage det
Dei veit å snu seg (ordne seg)
Ikkje vete betre
Er ikkje dette sløsing, så veit ikkje eg
Han er noko til kar, må vete el. kan du vete
Vere viss (på)
Du kan aldri vete
Det er ikkje godt å vete kva ein skal tru
Eg visste det ville gå slik
I uttrykk:
Ikkje vite av seg
Vere ute av seg e l
Vite med seg sjølv
Vere klar over av seg sjølv, vere trygg på
vetehug, vitehug
SUBSTANTIV
vetelyst
veteran
SUBSTANTIV
Frå latin ‘gammal soldat’ av vetus ‘gammal’
Soldat med (lang) krigsteneste
Person med lang teneste, verksemd bak seg; røynd person
Ein veteran i fagrørsla, på fotballbana