wordify
bokmålsordboka
spann
SUBSTANTIV
Norrønt spǫnn; av spenne
I forbindelsen
Et spann av tid, år (årrekke)
spann
SUBSTANTIV
Norrønt spann
Rundt kar med bøyle til å bære i
Blikkspann, plastspann, bærspann, melkespann
spann
SUBSTANTIV
Fra lavtysk av spannen ‘spenne’ (II)
To eller flere trekkdyr spent for vogn, slede eller redskap
Hundespann, tospann, firspann
Gå i spann
(om trekkdyr) trekke sammen; (om folk) samarbeide
nynorskordboka
spann
SUBSTANTIV
Norrønt spǫnn; av spenne
Lengd som ein kan måle med å tøye fingrane frå kvarandre; fingermål
I overført tyding: vidd (som noko femner om)
Ei spann av tid, år (lang tid, mange år)
spann
SUBSTANTIV
Frå lågtysk av spannen ‘spenne’ (III)
(lag av) to eller fleire dyr som saman dreg reiskap eller køyretøy
Firspann
Hundespann
Gå i spann
(om trekkdyr) dra saman; (om folk) samarbeide
spann
SUBSTANTIV
Norrønt spann
Rundt kar, romfang med bøyel til å bere i
Blekkspann
Bærspann
Mjølkespann
Plastspann
Spann med lok
Spann og spade
Før: eining for skatteskyld
Eit spann svarer til tre øre el. 72 merker
Før: vekteining for korn
Eit spann svarer til ei halv våg som er om lag ni kilo
spannhank, spannhanke
SUBSTANTIV
Hank, bøyel på eit spann