wordify
bokmålsordboka
sløyfe
SUBSTANTIV
Fra tysk
Slynget bånd
Knytte en sløyfe
Ha sløyfe i håret
Hesten fikk hvit sløyfe på utstillingen (førstepremie)
Sirkelformet buktning på trikkelinje eller jernbanespor
Vendesløyfe, trikkesløyfe
Tynn list, for eksempel under lektene på tak med takstein
sløyfe
VERB
Fra lavtysk egentlig ‘slepe bort’
fjerne, utelate
Sløyfe siste posten på programmet
I dag sløyfer vi formiddagsmaten
sløyfeparentes
SUBSTANTIV
Av sløyfe
Tegnet { }
nynorskordboka
sløyfe
SUBSTANTIV
Frå tysk
Band (I,1 og 2), knytt(e) i lykkje(r)
Silkesløyfe
Knyte sløyfe
Ha sløyfe i håret
Hesten fekk kvit sløyfe på sjået (fekk førstepremie)
Sirkelforma bukting på ei trikkelinje eller eit jernbanespor
Trikkesløyfe
Vendesløyfe
Tynn list til dømes under lektene på tak med takstein
sløyfe
VERB
Frå lågtysk eigenleg ‘slepe bort’
La vere å ta; fjerne, ta bort, utelate
Sløyfe sukker i teen
Sløyfe den siste ruteavgangen
sløyfeparentes
SUBSTANTIV
Parentesteikna { og }