wordify
bokmålsordboka
rygge
VERB
Av rygg
Bevege seg baklengs
Han rygget da han så den sinte hunden
Styre kjøretøy baklengs
Rygge bilen inn i garasjen
Nå sjelden: rokke; jamfør uryggelig
ryggesløs
ADJEKTIV
Lavtysk rokelos ‘sorgløs, likeglad’
Samvittighetsløs, moralsk fordervet
Være ryggesløs
Føre et ryggesløst liv
nynorskordboka
rygge, ryggje
VERB
Av rygg
Fare, gå, køyre baklengs; attre seg; bakke, hope
Rygge inn i garasjen
Rygge tilbake (for)
I overført tyding: ikkje våge å gje seg i kast med
Vike for
tvike, stusse
Få til å gå (styre, køyre) baklengs
Rygge hesten, bilen
Leggje eller ta på ryggen
Rygge høyet
ryggelys, ryggjelys
SUBSTANTIV
Baklys (på bil) som blir tent når ein ryggar
ryggjeløyse
SUBSTANTIV
farkeferd, ukjureskap; sedløyse, ulivnad, umoral
ryggjelaus, ryggelaus
ADJEKTIV
Gjennom da frå lågtysk rokelos ‘sorglaus, likesæl’
samvettslaus, samvitslaus; lauslynt, utan moralske hemningar
Vere ryggjelaus
Føre eit ryggjelaust liv