wordify
bokmålsordboka
russ
SUBSTANTIV
Trolig fra latin depositurus ‘som skal avlegge (hornene)’, av deponere
Tidligere: gymnasiast som er oppe til examen artium
Rødruss
Gymnasiast som er oppe til eksamen ved økonomisk gymnas
Blåruss
En som er oppe til realskoleeksamen
Grønnruss
Nå siste års elev på videregående skole som har russelue og visse symboler på klærne i russetiden
russ
SUBSTANTIV
Fra slavisk eller uvisst opphav, kanskje opphavlig et navn på svensker
russer; kollektivt: russere, det russiske folket
russehandel
SUBSTANTIV
Av russ
Handel med pomorene i Finnmark
russelue
SUBSTANTIV
Rød, blå eller grønn lue med dusk brukt av russ
nynorskordboka
russar
SUBSTANTIV
Slav. rus; sjå russ
Person frå Russland
(før òg nytta om) person frå Sovjetunionen; sovjetar, sovjetborgar
russ
SUBSTANTIV
Slavisk rus, kanskje opphavleg eit namn på svenskar
Russar kollektivt: russarar, det russiske folket
Han var russ el. polakk
Vere redd for russen