bokmålsordboka
predikativ
SUBSTANTIV
Av predikativ
Ledd som sammen med et uselvstendig verb danner predikat i en setning
I ‘han heter Ole’ er ‘Ole’ predikativ
predikativ
ADJEKTIV
Fra latin
Som hører til et predikat eller er predikat
Predikativt adjektiv
nynorskordboka
predikativ
SUBSTANTIV
Latin praedicativus
I grammatikk: setningsledd som gjev ein karakteristikk av eit subjekt eller objekt med hjelp av eit verb som er usjølvstendig eller har (meir eller mindre) avbleikt tyding
Subjektspredikativ
Objektspredikativ
I «huset er stort» er «stort» eit fast predikativ (eit predikativ med så fast tilknyting at utsegna lett blir ugrammatisk og meininga mykje endra dersom ein fjernar det)
I «han vart med på dugnaden uspurd» er «uspurd» eit fritt predikativ (eit predikativ som er lausare knytt til utsegna, og som kan stå på fleire stader i setninga enn eit fast predikativ; før oftast kalla: adverbial apposisjon)
predikativ
ADJEKTIV
Som fungerer som eit predikativ
Predikativt adjektiv