wordify
bokmålsordboka
ordfører
SUBSTANTIV
Person som fører ordet på vegne av en gruppe, for eksempel i en nasjonalforsamling
Saksordfører
øverste tillitsmann i en norsk kommune
nynorskordboka
ordfør
ADJEKTIV
Norrønt orðfǿrr; samanheng med før
Som taler godt for seg
ordførar
SUBSTANTIV
Person som fører ordet på vegner av ei gruppe, eit sendelag og liknande
øvste tillitsvalde i ein norsk kommune
Ordføraren i Stryn, i Stavanger
Stortingsrepresentant som er vald av ein fagkomité til å greie ut og fremje ei sak, ei tilråding
Saksordførar
ordførarombod
SUBSTANTIV
Det å vere ordførar
ordførarskap
SUBSTANTIV
Sjå -skap
Det å vere ordførar