wordify
bokmålsordboka
kvalm
SUBSTANTIV
Fra l.ty.; beslektet med kval
Uro, bråk, oppstyr
Folk som lager kvalm på utesteder
kvalm
ADJEKTIV
Av kvalm
Som kjenner kvalme
Bli kvalm og kaste opp
Jeg blir kvalm av det skrytet hans
Som frambringer kvalme eller ulyst
En kvalm drikk
Kvalm røyklukt
Den kvalme følelsen av urettferdighet
Brukt som adverb
Det smaker kvalmt
Om luft: tykk og kvelende; lummer og trykkende
Kvalm og innestengt luft
kvalme
SUBSTANTIV
Samme opprinnelse som kvalm
Ubehagsfølelse (som) når en må kaste opp
Få en omgangssyke med kvalme og oppkast
kvalming
SUBSTANTIV
Beslektet med kvalm
Ekkel, motbydelig person
nynorskordboka
kvalm
SUBSTANTIV
Frå lågtysk; samanheng med kval
Uro, bråk, oppstyr
Dei lagar kvalm heile tida
kvalm
ADJEKTIV
Av kvalm
Som kjenner kvalme
Bli kvalm og spy
Tala er til å bli kvalm av
Som fører til kvalme eller ulyst
Ein kvalm drikk
Den kvalme røyklukta
Ei kvalm kjensle av urettvise
Brukt som adverb
Det smaker kvalmt
Om luft: tjukk og kvelande; lummer og trykkjande
Kvalm og innestengd luft
kvalme
SUBSTANTIV
Same opphav som kvalm
Det å kjenne seg uvel (som) når ein må kaste opp
Hovudverk og kvalme
kvalming
SUBSTANTIV
Samanheng med kvalm
Ekkel, fråstøytande person