wordify
bokmålsordboka
kost
SUBSTANTIV
Norrønt kostr, lavtysk egentlig ‘utgift (til føde)'
Mat og drikke, føde
Få kost og losji
Ha noen i kosten
Gjestebudskost
Få god kost
I overført betydning:
Kritikken var hard kost
Boka var tung kost (vanskelig å forstå, tilegne seg)
Vanskelig å godta, fordøye
kost
SUBSTANTIV
Samme opprinnelse som kvast
Kvast av bust, hår på et skaft eller lignende
Nye koster feier best (nye folk er ivrigst i tjenesten)
Barberkost, feiekost
òg i sammensetninger som:
barberkost, feiekost, langkost, piassavakost, skrubbekost, skurekost, tjærekost
Toppmerke på flytende sjømerke (opprinnelig av bjørkeris)
kost
SUBSTANTIV
Forkorting av kostyme
kost
SUBSTANTIV
Norrønt kǫstr
haug, vedhaug
nynorskordboka
kost
SUBSTANTIV
Norrønt kostr, gjennom lågtysk kost(e), frå mellomalderlatin costa
Kostnad, utgift (på eit visst steg i produksjonsprosessen av ei vare)
Sjølvkost
kost
SUBSTANTIV
Same opphav som kvast
kvast av bust eller hår på eit skaft, handtak eller liknande til å feie, måle, stryke, smørje o a med
Kost og støvbrett
Nye kostar feiar best (nye folk er ivrige og flinke i arbeidet)
Som etterledd i:
feiekost, målarkost, støvekost, støvkost
(toppmerke på) flytande sjømerke (opphavleg av bjørkeris)
kost
SUBSTANTIV
Forkorting for kostyme
I uttrykk
Kost og mask
Nemning på den prøva i teateret der skodespelarane for første gong bruker kostyme og masker
kost
SUBSTANTIV
Jamfør koste
I uttrykk
Så det kost etter
Så det fyk (fauk) etter